Elke week grijpt Metro een pendelaar bij de kraag voor een kort gesprek. Achter elke anonieme reiziger schuilt immers een verrassende persoonlijkheid. Deze week is het de beurt aan Joke Rommelaere, een 31-jarige medewerker communicatie en marketing bij Port of Antwerp.
ZICHT
Ik werk in het Havenhuis in Antwerpen, op de bovenste verdieping. Ik denk dat ik een van de best mogelijke kantooruitzichten ooit heb. Al kon ik op dat vlak bij mijn vorige job op de luchthaven van Zaventem ook niet klagen. Werken in de haven is als een speeltuin voor mijn job. De verhalen en beelden die er te rapen vallen zijn echt eindeloos. De haven is ook gigantisch. Toen ik de verkeersleiders bezocht helemaal in het noorden, had ik bij mijn terugkeer op kantoor meer dan 60 kilometer afgelegd!
GEHOOR
Gehoor is niet mijn beste zintuig. Ik heb soms moeite om mensen te verstaan, vooral aan de telefoon en zeker als het Nederlanders zijn. Toen ik eens een weekendje boekte in een B&B in Tongeren, moest ik met de eigenares via de telefoon afspreken voor de sleutel, omdat ze er niet zou zijn bij aankomst. Nadat we een uur in de kou hadden staan wachten, ik al twee keer met de vrouw had gebeld en een derde telefoontje te gênant zou worden, bleek de sleutel gewoon onder de mat te liggen. Ik had haar verkeerd begrepen.
SMAAK/SPRAAK
Ik eet heel graag en probeer graag nieuwe dingen uit. Onlangs was ik op reis in China en liepen we langs een restaurant met een rij tot buiten. We hadden geen idee wat er op de kaart stond, maar als er zoveel volk stond aan te schuiven, kon het alleen maar goed zijn, dachten we. Ik zag heel veel mensen hetzelfde gerecht bestellen. Dat leek de specialiteit van het huis, dus nam ik er een foto van en vroeg hetzelfde. Het bleek soep met schapendarmen te zijn. Echt vreselijk slecht, niet te eten! (lacht)
REUK
De huizen van mensen hebben altijd een specifieke geur. Dat valt me vaak op. Het is een geur die je niet kunt recreëren en als je verhuist gaat die geur ook niet mee. Soms kruipt die geur ook in je kleren. Als ik nog eens naar mijn ouders op bezoek ga, merk ik daar ook altijd die specifieke geur die ik niet anders kan omschrijven dan een thuisgeur. Toen ik terugkwam uit China merkte ik de geur van mijn eigen appartement ook weer op. Stiekem hou ik ook van de geur van een benzinestation, al klinkt dat fout.
TAST
Als ik in een museum kom, heb ik altijd een vreselijke zin om de stukken aan te raken. Af en toe zie je wel eens een rondleiding voor kinderen waarbij ze aan dingen mogen voelen. Ik snap niet dat musea daar niet meer mee doen en zeker ook voor volwassenen. Daarom hou ik ook van standbeelden of monumenten die je wel mag aanraken, omdat dat bijvoorbeeld geluk zou brengen. Een standbeeldje in Stockholm is me altijd bijgebleven. Het was ijskoud buiten, maar toen ik het beeld aanraakte voelde het warm aan.
ZESDE ZINTUIG
Ik heb een heel brede interesse en je kan me heel snel enthousiast krijgen voor eender wat. Dat is een voordeel in mijn job. Ik heb Taal- en Letterkunde gestudeerd, maar ik vind het ook heel fascinerend hoe alles binnen de haven of de luchthaven werkt. Zo hebben ze in de haven sinds kort nieuwe, drijvende droogdokken. Toen ik die voor het eerst zag liggen, stootte ik mijn collega meteen aan: “Kijk, dat zijn de nieuwe droogdokken!” Zij was echt verbaasd dat ik daar zo enthousiast van werd. (lacht)
Tekst Pieter Lantsoght, Foto Janne Vanhemmens
Het bericht Pendelaar Joke: “In een museum heb ik altijd zin om dingen aan te raken” verscheen eerst op Metro.
