MOVIES. ‘The Lion King’ en consoorten: Disney pakt de poen met live-action remakes

Het is een discussie zonder einde. Iedereen weet dat Disney zijn bankrekening rijkelijk spijst door zijn tekenfilmbibliotheek te recycleren. De vraag is alleen of die remakes ook op artistiek vlak iets te bieden hebben. Je kunt het debat langs twee kanten benaderen: ofwel ben je purist, ofwel ben je nieuwsgierig. Als purist vind je die remakes heiligschennis en eis je het hoofd van de snode producenten. Zij hebben het namelijk gewaagd om je mooie herinneringen aan ‘Doornroosje’ te vergallen door ‘Malificent’ te maken met Angelina Jolie in de hoofdrol. Als je nieuwsgierig bent, kijk je uit naar de nieuwigheden die de remakes in petto hebben en laat je je meewiegen door de comfortabele nostalgie.

Toch zijn beide kampen het erover eens dat bepaalde remakes een serieus gebrek aan inspiratie vertonen. Soms komt het omdat de nieuwe versie krampachtig vasthoudt aan het oorspronkelijke verhaal (zie ‘Beauty and the Beast’). Soms is het gewoon een gebrek aan smaak — Tim Burton sloeg de bal nooit zo mis als met ‘Alice in Wonderland’. Bij de critici lijken ‘Assepoester’ en ‘The Jungle Book’ op de meeste bijval te kunnen rekenen, maar aan de kassa mikken ze allemaal in de roos.

Je kan het Disney moeilijk kwalijk nemen. Elke technologische evolutie houdt in dat je oude verhalen weer uit de kast kunt halen. Tenslotte was ‘Pinokkio’ een roman toen Walt Disney hem in 1940 oppikte. Tegenwoordig boeken de computereffecten elk jaar enorme vooruitgang. Zij maken het ondenkbare mogelijk en laten een olifant echt vliegen of een leeuwenwelp praten. Die technologische explosie legt echter niet uit waarom de nieuwe versies zo vaak een doorslag zijn van het origineel.

Gelukkig hebben ze ook iets nieuws te bieden: Disney krijgt de kans om verhalen bij te vijlen die alles behalve modern klinken, met name wat de vertegenwoordiging van vrouwen en minderheden betreft. Misschien is dat ook de reden waarom de remakes toch ergens interessant blijven. Neem nu ‘De Kleine Zeemeermin’. Daarin vlucht Ariel weg van haar vader… naar de armen van een prins die ze verleidt door vooral haar mond te houden. Niet meteen vrouwvriendelijk, om het zacht uit te drukken. De kritiek was overigens niet van de lucht toen Disney onlangs bekendmaakte welke actrice de rol zal spelen in de live-remake: de jonge Afro-Amerikaanse Halle Bailey. Sommige ‘kenners’ probeerden zelfs wetenschappelijk te argumenteren dat een zeemeermin geen donkere huid kan hebben. Die ridicule polemiek bewijst op zich dat het sowieso geen kwaad kan om de klassiekers af te stoffen. Als Le Fou in de nieuwe ‘Beauty and the Beast’ homoseksueel blijkt te zijn, heeft het zeker daarmee te maken. Idem voor Jasmine uit ‘Aladdin’, die iedereen verrast door deze keer zelf sultan te worden.

Als deze live-action remakes je ding zijn, dan kun je de komende jaren je hartje meer dan ophalen. Disney heeft er namelijk nog twaalf aangekondigd. Het vervolg op ‘Malificent’ zal opnieuw Angelina Jolie in de hoofdrol hebben. In ‘Lady en de Vagebond’ zullen twee honden echt spaghetti eten. De nieuwe ‘Mulan’ krijgt meer actie maar verliest het draakje Mushu. Emma Stone kruipt in de bontjas van ‘Cruella’. En daarmee zijn we nog pas aan het einde van 2020! Daarna staan onder meer ‘Merlijn de Tovenaar’, ‘De Klokkenluider van de Notre-Dame’, Lilo & Stich’ en ‘Pinokkio’ op het programma. De indigestie dreigt, maar voor de jongere generaties zijn die remakes een nieuwe kans om de verhalen te ontdekken. Kinderen van vandaag zouden waarschijnlijk niet begrijpen waarom Sneeuwwitje beslist om te beginnen poetsen als ze bij het huis van de zeven dwergen arriveert. In plaats van ‘Let It Go’ te zingen.