GAMES. ‘Death Stranding’: de mooiste, opmerkelijkste en vreemdste game van het jaar

‘Death Stranding’ is een verhaal dat van begin tot eind je hersenpan doet ontploffen. Het scenario is doelbewust geflipt en schiet alle kanten tegelijk uit. Wij hadden in elk geval soms het gevoel dat we verzopen in de complexiteit van de plot. Maak je echter geen zorgen, je kunt gelukkig ook van de game genieten zonder dat je het verhaal tot in de details hoeft te doorgronden. We laten je de vele verrassingen met plezier zelf ontdekken, maar in grote lijnen komt het erop neer dat je in de huid kruipt van Sam Porter Bridges. Je bevindt je in de nabije toekomst, op een moment dat de aarde verwoest is door iets wat de Death Stranding heet. En de toekomst van de mensheid ligt in jouw handen – of liever: ze rust op je schouders. Sam is immers een koerier. Het is zijn job om goederen zo voorzichtig mogelijk te transporteren van punt A naar punt B. Uiteindelijk ga je een brug slaan tussen de westkust en de oostkust van wat ooit de Verenigde Staten waren. Nu heet het land de UCA, wat staat voor United Cities of America. De tocht is lang en alles behalve simpel.

Het eerste contact met ‘Death Stranding’ is visueel. Of om het anders te zeggen: je gelooft je ogen niet. Op de PS4 Pro-versie die wij uitgetest hebben, haalt ‘Death Stranding’ een niveau van realisme dat we nooit eerder gezien hebben in een game. Tijdens de intro ontvouwen zich sublieme landschappen, geïnspireerd door IJsland. We konden onmogelijk uitmaken of het om echte filmfootage ging of om digitaal gecreëerde fotorealistische 3D-beelden. Spoiler: het zijn wel degelijk nagemaakte beelden. De game is een onvervalst technisch kunststukje, en hij is ook perfect in balans. De verschillende scènes laden enorm snel op. En vooral: tijdens onze lange speelsessies begon onze PS4 Pro op geen enkel moment te klinken als een overstuurd jachtvliegtuig, wat bij de vorige exclusieve Sony-games wel het geval was.

Ook op het vlak van casting heeft Kojima geen kosten gespaard. De studio vond een resem bekende Hollywood-acteurs bereid om hun gezichten en lichamen aan de personages te lenen. In de hoofdrol herken je bijvoorbeeld ‘Walking Dead’-ster Norman Reedus, en ook Mads Mikkelsen, Léa Seydoux en zelfs de Mexicaanse regisseur Guillermo del Toro zijn van de partij. Elke acteur is perfect herkenbaar. ‘Death Stranding’ is echter niet alleen op grafisch vlak een pareltje, ook de geluidsband is ongelooflijk. De bedwelmende soundtrack die jou gedurende de lange eenzame trektochten begeleidt, is afkomstig van de Amerikaans-IJslandse postrockband Low Roar. ‘Death Stranding’ is een waar festijn voor oog en oor!

De eerste uren van de game weet je niet goed wat je precies te doen staat. We kunnen veilig stellen dat je tijdens ‘Death Stranding’ in de eerste plaats lange wandelingen maakt en goederen levert. Eenmaal je een bestelling aanvaard hebt, moet je het gewicht van de waren zorgvuldig verdelen over je rug, je schouders, je heupen en je tassen. Hou daarbij in de gaten hoeveel je maximaal kan dragen. Vervolgens vertrek je te voet voor een tocht van enkele kilometers. De eerste vijand met wie je moet afrekenen, zijn de omgeving en de elementen. Je moet oppassen dat je goed je evenwicht bewaart, dat je niet te veel naar rechts of naar links overhelt, dat je niet over een steen struikelt, of – erger nog – dat je niet in een rivier meegesleurd wordt door de stroming. Je mag er dus rustig van uitgaan dat je het grootste deel van de tijd de knoppen L2 en R2 ingedrukt houdt. Daarmee houdt Sam zijn rugzak op zijn plaats en bewaart hij zijn evenwicht. Als je valt, loop je het risico dat je spullen op de grond kletteren en beschadigd raken. Bovendien vindt de baby dat niet leuk. Want dat hebben we er nog niet bij verteld: in een capsule aan je buik draag je ook een zogenaamde Bridge Baby (BB) met je mee! Dat bovennatuurlijk getalenteerde wezen, dat ergens tussen leven en dood bestaat, helpt je om onderweg de gevaarlijke Beached Things (BT’s) te detecteren. BB is dus je reisgezel, maar ook je gesprekspartner. Aan jou om goed voor hem te zorgen, bijvoorbeeld door hem wiegend te troosten (schud zachtjes met de controller). Zo kalmeer je hem en zorg je dat hij ophoudt met huilen.

Er is uiteraard nog meer aan de hand. ‘Death Stranding’ simuleert ook… het leven. Als je een volle blaas hebt, moet je plassen. Als je een privékamer bereikt, moet je de tijd nemen om te douchen en je te verzorgen. Je begrijpt meteen waarom we deze game een unieke ervaring noemen. Dat extreme realisme heeft ook een minder fraai kantje. Om weer op krachten te komen, moet Sam een bekend energiedrankje nuttigen uit een realistisch nagemaakt blikje. Het is van 2016 en ‘Quantum Break’ geleden dat we zo’n schaamteloos voorbeeld van product placement hebben meegemaakt.

Pas na 5 uur gamen stootten we op onze eerste gevecht. Onze tegenstander was een lid van MULE, een bende terroristen die goederen stelen. Na 10 uur hadden we 37 kilometer achter de kiezen en hadden we een massa materiaal van hot naar her gebracht. Eindelijk kregen we ons eerste wapen te pakken en konden we ons eerste voertuig in elkaar knutselen. Uiteindelijk lijkt Sam beter dan de speler te snappen wat de bedoeling is. Als je een bestelling ontvangt en aan je nieuwe tocht begint, hoor je hem vaak zuchten dat hij weer op weg moet. Het is een gevoel dat je als speler herkent, in die mate dat je soms zin krijgt om er de brui aan te geven. En toch blijf je doorgaan, alsof ‘Death Stranding’ je in de ban heeft. Na 20 uur gamen heb je iets meer dan de helft van de UCA-nederzettingen met elkaar verbonden. Je hebt op dat moment ook wat uitrusting, voertuigen en extra wapens vrijgespeeld. Nu en dan moet je knokken, maar je voornaamste opdracht blijft om je leveringen tot een goed einde te brengen. En gelukkig maar, want hoewel het bijzonder creepy is om tussen de Beached Things rond te sluipen, zijn de gevechten een stuk minder geslaagd.

We vertellen je liever niet nog meer over wat de game in petto heeft na de eerste drie hoofdstukken (in totaal zijn er 15!). Maar je kan ervan op aan dat ‘Death Stranding’ nog een resem wendingen in zijn mouw heeft. We hebben er iets meer dan 42 uur over gedaan om de game af te werken. Als je de gamewereld tot in al zijn uithoeken wil verkennen, moet je nog een twintigtal uur extra incalculeren.

‘Death Stranding’ is veel meer dan een game. Dit is een unieke ervaring die geen enkele speler onberoerd zal laten. Wat Hideo Kojima deze keer uit zijn koker getoverd heeft, is duidelijk niet voor iedereen. Bepaalde gamers zullen er hun hart aan verliezen, anderen zullen er maar niks aan vinden. Om ervan te genieten, moet je er veel tijd, energie en aandacht in investeren. Maar als je je laat meeslepen in het universum van ‘Death Stranding’ ben je meteen ook een onvergelijkbare, markante en aangrijpende ervaring rijker.

(tw)