Je had het jaar graag in grandeur willen afsluiten, niet?
Stef Bos: «Dat was het plan. Ik had na mijn solovoorstellingen in het najaar, een bloemlezing, een aantal grote optredens gepland waaronder Kursaal Oostende en een uitverkocht Ahoy in Rotterdam. Niet dus. We verschuiven alles naar juni 2022. Al weet je niets meer zeker. Iedereen moet flexibeler zijn dan ooit.»
Ben je gezond gebleven?
«Mijn vrouw (Varenka Paschke, een kleindochter van ex-president van Zuid-Afrika, Pieter Willem Botha, nvdr.) en ik zijn afgelopen augustus besmet geraakt in Zuid-Afrika. Waarschijnlijk de Delta-variant. Geen reuk en doodmoe maar amper een week echt van de kaart geweest. We hebben geluk gehad.»
Laten we snel overgaan naar jouw orde van de dag. Dertig jaar Stef Bos en ondertussen vader van een omvangrijk oeuvre. Te bedenken dat je je eerste stappen zette met ‘Is dit nu later?’, een haast profetische titel.
«Mijn carrière is een voorbijrazende trein maar ik zit er eigenlijk nog steeds op. Zo werk ik nu voor het eerst in dertig jaar samen met een producer – Jo Francken – aan een nieuwe plaat die ‘Bitterlief’ zal heten. Ik krijg nu weerwerk van Jo en andere muzikanten in de aard van: ‘Nou Stef, die tekst kan beter, dus best opnieuw wat huiswerk maken.’ (lacht) En daar word ik echt gelukkig van. Ik besef nu dat ik het best wel goed heb gedaan zo in mijn eentje, maar van een gezonde dosis feedback wordt een mens alleen maar gelukkiger.»
Ben jij iemand die graag terugkijkt naar het verleden?
«Er is nooit een bepaald plan geweest. Wel een zoektocht naar avontuur met je antennes open en zonder vooroordelen. En zo kom je dan op een gegeven moment in Zuid-Afrika terecht waar je nieuwe wegen bewandelt. Ik herinner me nog hoe Piet Roelen, de manager van Helmut Lotti, me ooit voor gek verklaarde dat ik na het succes van ‘Is dit nu later?’ of ‘Papa’ naar Zuid-Afrika verkaste. De ironie van het lot is dat hij er twee jaar later zelf zat met Helmut om er op te nemen. Maar daar zat een plan achter, iets wat er bij mij ontbrak. Het is een gekke weg geweest en het is dat nog steeds.»
Hoe benader je bijvoorbeeld tijdens zo’n bloemlezing songs die al meer dan twee of drie decennia oud zijn?
«Met een open blik en de wijsheid of levenservaring van dertig jaar optreden en schrijven. Songs als ‘Is dit nu later?’ of ‘Papa’ krijgen een soort lichtheid waar ik nu meer en meer naar op zoek ben. Ik kan me nog steeds herkennen in die nummers en aan ‘Is dit nu later?’ heb ik een stuk tekst en wat akkoorden bijgevoegd. Ik eindig dan met een soort mantra: ‘Dit is nu later en de ruimte is oneindig zolang je maar je grens verlegt.’ Dat vat het voor mij zeer goed samen.»
Je bent al die tijd wel ontzettend creatief gebleven. Lange tournees, regelmatig nieuw werk, boeken of gedichten schrijven, samenwerken met uiteenlopende ‘unusual suspects’ over landsgrenzen heen.
«Het ene liep gewoon over in het andere en ik stond er nooit bij stil. Je hebt nooit een wezenlijk idee over jezelf en ik ben er nooit mee bezig geweest om mezelf te positioneren. Ik maakte gewoon dingen en onderweg gebeurt er dan van alles. Denk maar aan mijn deelname aan ‘Beste zangers’ in Nederland waardoor Stef Bos weer even explodeert na de gunstige reacties. Daardoor kon ik ook Ahoy uitverkopen. Maar dat houdt me niet van het pad dat ik wil bewandelen.»
Geniet je na al die jaren nog steeds van het indrukwekkend aantal concerten dat je op je teller hebt staan?
«Het wordt op geen enkel moment routine. Ik hou enorm van het leven en van de wereld, ook al begrijp ik het soms niet. Soms verontrust het me en een andere keer maakt het me heel gelukkig. Ik ben gevoelig voor de realiteit maar eens ik op een podium sta, kom ik in een soort tijdloosheid terecht. Ik vlucht niet voor de werkelijkheid maar ik denk dat we net in dat tijdloze onze redding kunnen vinden. Voor de ene is dat religie, voor mij is het muziek. Het gaat om verbinding die als het ware tijd en plaats overstijgt. En die zone stelt zich open voor mij wanneer ik echt, maar dan ook echt, bovenop mijn muziek zit. Dat gebeurt niet altijd maar als het er is, dan omarm ik het innig met alle plezier. Dan word ik het liedje. Daar zit mijn geluksfactor die ik met niets anders kan vergelijken.»
Nog even snel voor de kerst- en feestdagen over je net verschenen boek ‘Achtbaan’. Peter van Straten verzorgde de tekeningen. Hoe kwamen jullie op de cover: een eenzame ijsventer met karretje en parasol op de Noordpool? Van een ontroerde absurditeit gesproken…
«Peter is een schilder en kunstenaar uit Kaapstad die ik zo’n jaar of tien geleden leerde kennen. Ik heb werken van hem bij me thuis hangen en ik zie ze als een soort uitzicht op verbeelding, een onuitputtelijke inspiratiebron. De manier waarop hij humor, spiritualiteit en satire in een tekening of schilderij samenbrengt, is van een ongekend niveau. Het boek is een speelse dans geworden tussen woord en beeld. Maar om nog even op die ijsventer terug te komen: je voelt de eenzaamheid van die man en zo’n tekening past perfect in het huidige tijdsbeeld.»
Deed het je iets om zestig te worden?
«Ik vind verjaren niet zo belangrijk, maar ik heb het samen met mijn vrouw en kinderen gevierd in het Kruger-wildpark in een lodge. Toen men daar te weten kwam dat ik jarig was, kreeg ik een ‘strafdop’. Voor straf moet je dan gaan drinken en ik ben helemaal geen drinker. (lacht) Dus, de eerste dag van mijn zestigste levensjaar heb ik met lichte hoofdpijn doorgebracht. Maar met het idee ‘an sich’ heb ik niet echt een probleem. Zestig is zeker geen eindstation, zowel persoonlijk als muzikaal. En ik geniet er elke dag meer van.»
Meer info over het 128 pagina’s tellende ‘Achtbaan’ op www.artobsession.com. Updates over concerten, albums en boeken op www.stefbos.nl.
Dit artikel verscheen eerst op Metro: https://nl.metrotime.be/entertainment/soundcheck-stef-bos-staat-dertig-jaar-op-de-planken-op-het-podium-beland-ik-een-soort-tijdloosheid
