Met ‘Bittersweet Crimson’ bewijst Luka Bloom dat het heilige folkvuur na meer dan twintig albums nog fel kan branden. Het is de eerste plaat die de Ier naar eigen zeggen volledig zonder schaamrood kan beluisteren en hij koppelt er meteen een moedige beslissing aan vast.
Luka Bloom: «Ik ben fier op wat ik hier gedaan heb. Toegegeven, het klinkt als een cliché, maar dit is naar mijn gevoel het beste en meest consistente album dat ik al opgenomen heb. Dat ik dit gemeend kan zeggen over mijn 22ste plaat is een zegen voor iemand die al zo lang bezig is. Ik ben er nu 65 en besef maar al te goed dat ik dichter en dichter tegen mijn laatste concerten aankijk. Niet dat ik wil berusten, maar het besef dat de tijd korter wordt, maakt me gewoon alerter voor wat ik doe. Ik geniet veel meer van het schrijven, het opnemen en het spelen. Ik voel me gezegend na al die jaren.»
Je liet eerder al weten dat het plezier in het maken van ‘Bittersweet Crimson’ vooral lag in de samenwerking met de muzikanten.
«Klopt. Eerst en vooral is er de Windmill Lane opnamestudio in hartje Dublin, een magische locatie waar Ierse folkmuziek voor de eeuwigheid werd vastgelegd, maar ook o.a. U2, Van Morrison en Bowie hebben opgenomen. De muren ademen daar geschiedenis en dat werkt inspirerend. Ik wilde een album maken met een natuurlijke, onderliggende hartslag die door muzikanten die ik bewonder en vertrouw zou ingevuld worden. Ik had enkel mijn gitaar bij en gaf Steve (Cooney, gitaar), Robbie (Harris, percussie) en Jon (O’Connell, contrabas) vrij spel. Meer dan twee takes hadden ze niet nodig om me omver te blazen. Brian Masterson, de opnametechnicus die de studio in 1978 oprichtte, zat achter het mengpaneel. Hij is al jaren mijn vaste toeverlaat wanneer het op klank, sfeer en mixing aankomt. Ik had mijn dreamteam en het was februari toen er nog geen sprake was van een lockdown. (lacht) ‘The sky was the limit…’»
Dat veranderde toen je aan een tweede stem toe was.
«Ik vond dat er een vrouwelijke aanvulling moest zijn. Wel meer dan een tweede stem of een backing. Ik hoorde op een gegeven moment de stem van Niamh Farrell die echt diep onder mijn huid kroop. Ik besloot contact op te nemen en toen kwam COVID-19. Niamh is verpleegkundige in een hospitaal in Dublin en maakte de eerste grote golf van maart en april van op de eerste rij mee. Ondanks de hectische werktijden en de zware emotionele impact van het virus wilde ze toch zeer graag meewerken. Ze had nood aan schoonheid en schepping om een zekere balans te vinden. Het werden dus enkele telefoongesprekken als leidraad en ze nam alles thuis op. Ik heb haar pas onlangs voor het eerst live gezien op een klein benefietconcert. Een zeer emotioneel moment, want ze is echt van onschatbare waarde op deze plaat.»
Je hebt de verkoop van het album ook aangepast door de coronacrisis. Hoe gaat dat in zijn werk?
«Het is poepsimpel. De plaat is niet te beluisteren op streamingdiensten. Je kan ze enkel via mijn website kopen, op cd of via download. Eens ik mijn kosten heb terugverdiend en er wat winst is, pers ik ze ook op vinyl. Want ik ben er zeker van dat ze bijzonder warm zal klinken onder een naald. Waarmee ik wil zeggen dat ik de muzikanten, technici, grafische vormgever of de artiest die de hoes geschilderd heeft op een correcte manier wil vergoeden. Ik neem een risico, want je weet nooit op voorhand of de verkoop alle kosten zal dekken. Ik ben op zich niet tegen streaming en besef de voordelen qua zichtbaarheid en promotie, maar laten we eerlijk zijn. We kunnen voorlopig niet optreden en dan ben je afhankelijk van de verkoop van je album. En via streaming steun je als luisteraar enkel de streamingdienst en niet de artiest die er alle moeite in gestoken heeft. Ik weet wel dat je vecht tegen een reus, maar er is nood aan dissidente stemmen die ijveren voor meer respect naar muziek en muzikanten in het algemeen.»
Ik las dat je de inspiratie voor dit album kreeg in de zomer van 2019 na een benefietconcert. Wat is er daar gebeurd?
«Na het optreden kwam er een vrouw naar me toe die me vertelde dat er twee zaken zijn die mensen echt samenbrengen, namelijk voedsel en muziek. Ik vond dat zo klaar en duidelijk en besloot een song te schrijven over een vrucht die me al langer fascineert, de granaatappel. Afkomstig uit Afghanistan en Iran, twee landen met een bijzonder woelige geschiedenis. Ze komen haast altijd negatief in het nieuws, maar kunnen ook gelinkt worden aan zoiets moois als die granaatappel. ‘Bittersweet Crimson’ verwijst naar de smaak en de kleur van die vrucht en is tevens een ode aan de vriendschap.»
Het is een delicate plaat die de luisteraar langzaam bedwelmt. Zeer sfeervol ook. Is dat de hand van de ervaren bard die we horen?
«Na al die jaren weet je wel wat er al dan niet werkt, maar een vaste formule is er nooit. Zonder het verrassingselement zou je altijd in een herhalingsoefening vervallen. Ik heb al deze songs op dezelfde gitaar geschreven en ging bewust op zoek naar een bepaalde flow tussen de nummers. Daardoor heb ik heel wat muzikale ruimte opgezocht die zich vertaalt in lange intro’s en outro’s die de songs zowel muzikaal als spiritueel met elkaar verbinden.»
Wat heb je eigenlijk met eikenbomen, getuige de songs ‘My Old Friend The Oak Tree’ en ‘The Day The Great Oak Fell’?
«De eerste verwijst naar een 800 jaar oude boom die ik elk jaar bezoek. Bomen zijn van levensbelang in een wereld die haar natuurlijke reserves schaamteloos negeert en vernietigt. De tweede verwijst naar de Ierse dichter Seamus Heany. Toen hij zeven jaar geleden stierf, schreef ik dit nummer en nam het zelf op. Ik deed er verder niets mee en was het eigenlijk al vergeten. Tot ik gevraagd werd om op te treden in het Seamus Heany Center in 2018. De ochtend na het concert ben ik beginnen zoeken en vond ik de demo in een mapje met songs uit 2013. (lacht) Zo zie je maar dat je een goed idee of de aanzet van een nieuw nummer nooit verloren mag laten gaan.»
Dirk Fryns
‘Bittersweet Crimson’ (****) is enkel te verkrijgen via www.lukabloom.com. Luka Bloom speelt onder voorbehoud o.a. 13 nov. in de Minard, in Gent en op 14/11 in de Warande in Turnhout. Meer data vind je op www.greenhousetalent.com.
Het bericht SOUNDCHECK. Luka Bloom brengt 22ste plaat uit: “Ik neem een risico, maar er is nood aan meer respect voor muziek” verscheen eerst op Metro.
