Op de proppen komen met een debuutplaat terwijl iedereen het gevoel heeft dat ze je al jaren kennen, dat is balanceren tussen verwachting en vernieuwing. Laura Tesoro lost dat debacle op ‘Limits’ op door eerlijk te zijn. Eerlijk over onder meer haar hinderend perfectionisme en haar onzekerheid. “Ik ga voor de eerste keer met de billen bloot. Dat is heel spannend.”
Laura, de meeste mensen kennen je al vijf jaar, van toen je tweede werd in ‘The Voice van Vlaanderen’. Voelt dit nog aan als een debuut?
“Toch wel en ik ben blij dat ik lang gewacht heb, want ik had nu pas het gevoel dat ik er klaar voor was. Toen ik uit ‘The Voice’ kwam, was ik 17 jaar en wist ik totaal nog niet wie ik was als artiest en welke sound daarbij hoorde. Daarom stonden mijn vorige nummers ook altijd los van elkaar, omdat ik elke keer weer zocht naar een houvast. Deze keer wist ik wat ik wou en deze tien songs liggen allemaal in dezelfde lijn. Het voelt voor mij als één verhaal en daarom staan de singles niet op het album. Zij waren de aanloop naar dit punt. Met deze cd heb ik iets dat aanvoelt als mijn product, ook omdat ik alle songs mee geschreven en/of geproducet heb. Dus ik ga met de billen bloot, voor de eerste keer. Dat is heel spannend.”
In het nummer ‘Limits’ heb je het over hoe je jezelf altijd over je eigen grenzen duwt. Ben je te streng voor jezelf?
“Zeker, maar dat is zowel een goede als een slechte eigenschap. Het zorgt ervoor dat ik altijd hard zal blijven werken en met mijn voeten op de grond blijf staan. Er zijn heel veel mensen die heel graag willen doen wat ik doe of goed kunnen zingen, waarschijnlijk zelfs beter dan ik. Daarom probeer ik op alle vlakken beter te worden. Ik wil het niet als vanzelfsprekend beschouwen. Ik moet er heel hard voor werken om elke dag te bewijzen dat ik het verdien. Ook tegenover mezelf.”
In het nummer zelf klink je niet even optimistisch. Je worstelt ook met die drive.
“Ja, want het brengt me soms ook in een negatieve spiraal, omdat ik maar blijf vinden dat het niet goed genoeg is. Dan blokkeer ik. Daar gaat het nummer ook over. Het is goed om jezelf te pushen en altijd beter te willen doen, maar soms moet je je erbij neerleggen en tegen jezelf zeggen: ‘Ok, vandaag lukt het gewoon niet’. Daar slaag ik nog niet altijd in. Ik heb soms heel gefrustreerd in de studio gestaan omdat ik iets niet kon doen zoals ik het wou, maar ik heb dat ook moeten loslaten. Gewoon naar huis gaan en de volgende dag terugkomen. Dat is heel lastig, maar tegelijk ook mijn eigen schuld, omdat ik zo perfectionistisch ben. ‘Limits’ vertelt ook exact hoe die situatie in elkaar zit. ‘I get mad at myself, bad for myself, bad for my health.’ En omdat iedereen limieten heeft en daar wel eens op botst, vond ik dat het sterkste nummer van het album en de perfecte titel voor het geheel.”
Je zingt in ‘Emotions’ en ‘Voices’ ook over je onzekerheid. Steekt die vaak de kop op?
“Toch wel, want alles wat ik doe, gebeurt onder het aandachtig oog van heel Vlaanderen. De opdracht voor mij is om zelf zo zeker te zijn van wat ik doe dat ik er tenminste zelf geen spijt van heb, ook al vinden mensen het niet goed. Ik weet dat ik er alles aan gedaan heb, op mijn manier. Maar uiteindelijk blijft het altijd spannend. Ik ben ook maar gewoon een meisje van 23 jaar en af en toe vraag ik me ook af of ik wel goed genoeg ben en of ik dit wel verdien.”
Door de teksten mee te schrijven en mee te produceren, neem je wel meer verantwoordelijkheid op.
“Het zijn ook echt zaken die op dit moment spelen in mijn leven. De kans bestaat dat ik over 30 jaar terugkijk en denk: ‘Oh my god, waar zong ik toen over? Al die little girl problems’ (lacht), maar ik wil me ook niet anders voordoen dan ik ben. Misschien zal ik er later mee lachen, maar ik zal nooit moeten zeggen dat het niet echt en oprecht was.”
Is een carrière als zangeres het beste idee voor iemand die onzeker is over zichzelf?
“Ik denk dat je twee vormen van onzekerheid hebt. Natuurlijk is het album niet leuk als iedereen het slecht vindt, maar dat wil niet zeggen dat ik niet overtuigd ben van wat ik gemaakt heb. Ik ga nooit helemaal op mijn gemak zijn, maar ook nooit verlammen, want dan kan ik niet doen wat ik moet doen. Ik heb het me nooit beklaagd dat ik er op mijn 17de ben ingestapt. Wel had ik toen al graag geweten wat ik nu weet. De meeste artiesten starten met een debuutplaat waardoor mensen ontdekken wie ze zijn en wat ze doen. Dat konden ze bij mij niet weten. In de finale van ‘The Voice’ heb ik zelfs nog iets van Lenny Kravitz gezongen. Wie was Laura Tesoro toen? Gewoon dat meisje van VTM dat zingt.”
Of het zoveelste popprinsesje dat nu geëvolueerd is in veel meer dan dat.
“Ik denk niet dat iemand ooit zo naar me heeft gekeken, maar ik heb wel het gevoel dat mensen denken dat het allemaal vanzelf komt, dat ik het in mijn schoot geworpen krijg en dat is niet zo. Uiteraard krijg ik mooie kansen, maar ik moet het ook wel doen. Het is leuk dat ik van VTM in primetime ‘Belgium’s Got Talent’ mag presenteren, maar ik sta daar wel, op dat podium, live. En ik begrijp dat mensen niet weten wat erbij komt kijken, maar het is wel jammer, want ik denk dat ze mij daardoor soms onderschatten. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn.”
In ‘Press Pause’ zing je over de wens om even op de pauzeknop te duwen. Dat lijkt me voor iemand met zo’n drukke agenda als jij wel eens een noodzaak.
“Het is vooral iets van deze tijd. We vergeten te genieten van het moment en te leven in het nu. Dus af en toe heb ik nood aan een pauze. Ik heb het geluk dat ik een supergoede relatie heb, waardoor ik af en toe tegen mijn vriend kan zeggen dat ik gewoon een avond bij hem wil zijn. Ik ben nooit iemand geweest die graag thuis zat en niets deed, ook als kind niet. Ik had honderdduizend hobby’s. Maar nu kan ik echt genieten van op pauze te duwen en gelukkig maar, want het is echt nodig af en toe.” (glimlacht)
Xavier Vuylsteke de Laps
‘Limits’ is nu uit bij Sony Music.
Het bericht SOUNDCHECK. ‘Limits’, het debuutalbum van Laura Tesoro: “Ik moet me elke dag bewijzen. Ook tegenover mezelf” verscheen eerst op Metro.
