Oh my god, Kevin Morby heeft een album uit. En oh my god, het heet ‘Oh My God’. Op zijn vijfde plaat geeft de Amerikaanse indiefolker zich volledig over aan zijn voorliefde voor religieuze symboliek en speelt hij tegelijk met de overblijfselen van ons vroom verleden in het dagelijks leven. Jezus Christ en holy shit, als je wilt.
Er is in het leven van Kevin Morby een periode voor en na ‘Beautiful Strangers’. Het nummer vloeide in 2016 uit zijn pen in de nasleep van de schietpartij in een nachtclub in Orlando en de hoopvolle boodschap ervan leverde hem zijn grote doorbraak en veel geld voor de slachtoffers op. Achteraf bleken de ‘oh my god’s’ die hij erin aanheft ook nog eens de voedingsbodem te zijn voor zijn nieuwe album, maar verwacht je daarop niet aan een volgzame ode van de Heer.
«’Oh My God’ gaat in de eerste plaats over het feit dat de uitspraak zo’n allesomvattende zin is die je in heel veel verschillende situaties kan toepassen. Het zit ingebakken in onze woordenschat. Als mensen me vragen waarom ik een niet-religieus album zo noem, dan zeg ik: ‘Wel, om dezelfde reden dat jij ‘oh my god’ zegt.’»
Wat maakt de uitdrukking zo betekenisvol voor jou?
«In Amerika gebruiken we het echt voor elke situatie. Oh my god, ik verveel me zo hard. Oh my god, ik ben heel bang. Oh my god, ik heb promotie gekregen op mijn werk. Het is opmerkelijk dat het altijd werkt. Ik weet niet of er zo’n zin bestaat, behalve dan ‘Jesus Christ’ of ‘holy shit’. Het is een kruimelpad naar de plaats die religies in onze maatschappij innemen.»
Over woordenschat gesproken, je omschrijft de muziek zelf als «auditieve popart met minder kleuren». Dat ga je moeten uitleggen.
«Popart is oud, maar voelt vaak nog nieuw aan. Dat was ook wat ik wilde bekomen. Ik heb in het verleden veel gitaarmuziek gemaakt en dat instrument is een heel herkenbaar personage in een nummer. Deze keer wou ik daar bewust van wegblijven en alles opdelen in aparte segmenten. De stemmen moesten meer op de voorgrond komen en we hebben alleen instrumenten gebruikt die in theorie geen versterking nodig hebben, net zoals je zou zien in een kerk.»
Je bent naar eigen zeggen geen religieus persoon. Waarom neemt religie dan zo’n prominente plaats in op ‘Oh My God’?
«Het is een essentieel deel van onze cultuur, zeker in Amerika. Ook al ben je niet religieus, je kan er niet aan ontsnappen, want het is overal. Op billboards, in scholen, overal. Die beelden en metaforen gebruiken is dus een tweede natuur voor mij. Mensen willen soms niet te veel zingen over God of de hel, maar ik zie het als een manier om een verhaal te vertellen. Ik ben even geïnteresseerd in religieuze kunst en geschiedenis als in cowboys en indianen.»
Hoe inspireert zo’n thema jou dan?
«Ik vind het fantastisch omdat het zaken zijn die verzonnen werden door het menselijke ras om de zorgen over het hiernamaals te verlichten. Stel dat ik nu plots zou beginnen over Peter Pan alsof hij een impact heeft op ons dagelijks leven. Je zou me gek verklaren. Maar als ik het heb over de Bijbel of een religie, denk je dat niet. Om de een of andere reden beschouwen we dat als normaal. Het is een heel psychedelisch iets, een heel andere wereld waarvan het sociaal aanvaard is dat je erover praat zonder dat ze je voor gek verklaren. Met die tegenstelling kan je spelen.»
Zoek je vaak een diepere betekenis achter alledaagse dingen?
«Het leven kan zo interessant of saai zijn als je zelf wil. Het is eigenlijk niet te vatten dat we hier zijn en dat we kleuren zien en smaak proeven. Dat is gek om over na te denken, maar je raakt er aan gewend waardoor je altijd meer indrukken nodig hebt om je enthousiast te voelen. Alles start met hoe je naar de wereld kijkt. Als je dingen in een ander kader plaatst, kan je er veel meer uithalen.»
Is die manier van naar het leven te kijken een gevolg van je jeugd in het streng religieuze Midwest?
«Het is een heel conservatieve regio. Als je zondigt, moet je vergiffenis vragen. Als je homo bent, ga je naar de hel. Dat is de mentaliteit die er heerst. Bij mij heeft het er alleen maar voor gezorgd dat ik me afzette tegen elke vorm van godsdienst. Maar naarmate ik ouder werd, ontwikkelde ik een interesse voor de kunst die ermee gepaard gaat. Je zou het ondertussen bijna een hobby kunnen noemen.»
Moeten we minder zwart-wit leren omgaan met religieuze onderwerpen?
«Zeker en vast. Net zoals veel andere aspecten van de mensheid, kan het in bepaalde gevallen veel goeds betekenen, maar ook ellende veroorzaken. Ik begrijp waarom het voor sommige mensen een slechte connotatie heeft gekregen, maar uiteindelijk hangt het af van ieders persoonlijke beleving. Voor veel mensen kan het een morele handleiding zijn. In essentie is de Bijbel een van de eerste reglementen die ooit is opgesteld. Wanneer iemand volgens bepaalde principes probeert te leven, kan die er daardoor een etiket op kleven.»
Wat is het meest goddelijke dat jij ooit gedaan hebt?
«Misschien is dat wel ‘Beautiful Strangers’ schrijven. Het klinkt heel egocentrisch, maar ik heb toen een snaar geraakt die me zelf verraste. Daarom wilde ik het ook uitbrengen voor een goed doel. Veel mensen hebben nadien in een brief of e-mail laten weten dat het nummer hen geholpen heeft. Een vrouw vertelde me dat haar moeder gestorven was aan kanker en dat ze het gevoel had dat ‘Beautiful Strangers’ over haar moeder ging. Een nummer schrijven is altijd een ongelooflijk gevoel, maar van ‘Beautiful Strangers’ stond ik echt versteld.»
Xavier Vuylsteke de Laps
‘Oh My God’ komt vrijdag uit bij Zeal Records. Kevin Morby speelt op 14 juni in de AB in Brussel.
Het bericht SOUNDCHECK. Kevin Morby: “Religies zijn een deel van ons, je ontsnapt er niet aan” verscheen eerst op Metro.
