De Belgische filmmaker Michaël R. Roskam (‘Rundskop’) heeft de weg naar Amerika al lang gevonden. In 2014 draaide hij er bijvoorbeeld het misdaaddrama ‘The Drop’ met Tom Hardy. Nu heeft hij opnieuw de plas overgestoken voor ‘Black Bird’, een zesdelige miniserie over een veroordeelde drugsdealer (rol van Taron Egerton) die ingeschakeld wordt om een vermoede seriemoordenaar (Paul Walter Hauser) te strikken. Echt gebeurd nog wel.
Wat trok je aan in dit verhaal?
Michaël R. Roskam (kleine foto) : «De figuur van Larry Hall [de man van wie het FBI vermoedt dat hij een hele reeks moorden op zijn geweten heeft, nvdr]. Ik wou zijn menselijkheid tonen. Ik heb een zwak voor karakters als hij. Zoals we het zo mooi zeggen in het Vlaams: het zijn mensen die er niet aan kunnen doen. Dat vat voor mij het leven samen. Sommige gevoelens en impulsen zijn sterker dan onszelf. We hebben er geen controle over.»
Larry Hall is een fascinerend figuur omdat je niet weet of hij een serial killer is of een serial confessor, iemand die ervan houdt om in de kijker te lopen door misdaden te bekennen die hij niet gepleegd heeft. Hoe belangrijk is die dubbelzinnigheid in de serie?
«Uiteindelijk was het de beslissing van Dennis Lehane, de schrijver van de serie [en ook van ‘The Drop’, nvdr.] om in te spelen op die dubbelzinnigheid. Maar daar was iedereen het wel over eens. Dennis, ikzelf en ook acteur Paul Walter Hauser hebben altijd de bedoeling gehad om zoveel mogelijk twijfel te zaaien.»
Hoe heb je Pauls vertolking gekneed? Bestaan er beeld- en geluidsopnames van de echte Larry Hall?
«Er zijn getuigenissen van hoe hij is en ik denk dat er ergens één opname bestaat die moeilijk te krijgen is. Maar die wou ik bewust allemaal niet horen en zien. Ik heb dat personage volledig toevertrouwd aan Paul. Dat is ook mijn manier van werken. Ik ben de verteller, het personage is van de acteur. Als ik geloof wat die acteur ermee doet, dan zal iedereen het geloven.»
Paul Walter Hauser is echt heel goed. Hij glijdt naadloos van meelijwekkend naar dreigend. Wist je van bij het begin dat hij dat in zich had?
«Ik was al diep onder de indruk toen ik Paul zag in ‘Richard Jewell’ van Clint Eastwood. Bij de eindscène van die film, waar hij eindelijk breekt terwijl hij een donut zit te eten en te horen krijgt dat het FBI hem niet langer als een verdachte beschouwt, wist ik dat hij één van de groten is. Dat heb ik nu ook in het echt gezien, elke dag. Hij is fenomenaal. Eigenlijk is hij een komiek. Hij doet voor zijn plezier graag stand-up. Je kan hem zo naast Jim Carrey zetten. Hij is bovendien heel intelligent. Ik hoop zeker nog met hem te kunnen werken.»
Ook de betreurde Ray Liotta speelt mee, in één van zijn laatste rollen. Bij ‘The Drop’ had je James Gandolfini in zijn allerlaatste rol. Breng je ongeluk?
(lacht) «Mensen hebben me al gezegd dat geen enkele iconische oudere acteur nog met mij zal willen werken. Dus plan ik nu een film met Robert De Niro en Al Pacino. Samen hun laatste film! (lacht) Mijn band met Jim [Gandolfini, nvdr.] was sterker en dieper dan met Ray Liotta. Ik heb ook maar twee weken met Ray gewerkt. Je zag al dat hij het fysiek moeilijk had. Hij was een echte method actor. Ik heb hem enkel gekend als zijn personage. Die rol hield hij overdag de hele tijd vast, en daarbuiten had ik jammer genoeg geen tijd om te socializen.»
Je goeie vriend Matthias Schoenaerts zit in zowat al jouw films. Was er nooit sprake van een rol in ‘Black Bird’?
«Matthias vraagt me bij elk project «Is er een rolleke? Is er een rolleke?» (lacht) Al is het maar iets kleins waarmee we wat lol kunnen hebben. We hebben er even aan gedacht om hem de rol van Larry’s tweelingbroer te geven. Maar het lukte niet om onze agenda’s op elkaar af te stemmen. Het zal voor een volgende keer zijn.»
Hoezeer heb je je verdiept in het gevangenisleven? Het is een heel aparte samenleving.
«Ik had al de nodige ervaring dankzij mijn film ‘Le Fidèle’. Ik ben ook al jaren betrokken bij de vzw De Huizen [een organisatie die zich inzet voor een meer kleinschalig en menselijk gevangeniswezen in België, nvdr.]. Uiteindelijk is de gevangeniswereld ook universeel. Je vindt overal dezelfde regels. In het geval van ‘Black Bird’ gaat het wel over een psychiatrische gevangenis. Dat is de hel op aarde. Springfield, de gevangenis in Missouri, waar we het in deze serie over hebben, bestaat nog altijd en er bestaan nauwelijks beelden van. We hebben drie foto’s gevonden van hoe het er vanbinnen uitziet, en daarmee moesten we het stellen.»
Blackbird ***
Vind je het idee van pakweg ‘The Silence of the Lambs’ vergezocht? Denk je dat de politie nooit de hulp van een misdadiger zou inroepen om een (vermoede) psychopaat te strikken? Het verhaal dat de zesdelige Apple-serie ‘Black Bird’ vertelt, komt nochtans dicht in de buurt, en het is uit het leven gegrepen. Hoofdpersonage Jimmy Keene is weliswaar geen Hannibal Lecter maar een charmante kerel die zwaar op het verkeerde pad is geraakt. Wanneer hij voor vele jaren achter de tralies vliegt, stelt de FBI hem een manier voor om die straf kwijt te schelden: undercover gaan in een psychiatrische gevangenis en een gedetineerde daar, Larry Hall, zover krijgen dat hij onomstotelijk bewijs levert voor een hele reeks moorden. Het is een ijzersterk uitgangspunt voor een thriller, en ‘Black Bird’ puurt er zeker in de eerste paar episodes een hoop spanning uit. Met Paul Walter Hauser in de rol van Larry Hall heeft de serie bovendien een acteur aan boord van wie je je ogen niet kunt afhouden. Jammer dat het scenario tegen het einde begint te wankelen — waar zijn de corrupte cipier en de sinistere gangster plots naartoe? — maar als psychologisch duel op het scherpst van de snee kan deze serie niettemin tellen. En je krijgt op de duur zowaar sympathie voor Hall.
De eerste twee afleveringen van ‘Black Bird’ zijn beschikbaar op Apple TV+. Elke week komt er een nieuwe episode bij.
Dit artikel verscheen eerst op Metro: https://nl.metrotime.be/cultuur/series-michael-roskam-gaat-undercover-black-bird-een-psychiatrische-gevangenis-de-hel-op-aarde
