In 2012 scoorde de Duitse regisseur Jan-Ole Gerster een bescheiden internationale hit met de tragikomedie ‘Oh Boy’. En toen bleef het stil. Nu is hij terug met ‘Lara’, het bitterzoete verhaal van een vrouw die op haar 60ste verjaardag beslist om haar leven weer zin te geven. Metro ontmoette Gerster op het festival van Zürich.
Lara is heel precies gedefinieerd als personage. Weet je nog hoe ze bij jou is opgekomen?
Jan-ole Gerster: “Lara is een combinatie van drie elementen. Het script had al helemaal de toon van de film, tegelijk ongedwongen en diepgaand. Ik was meteen verliefd op dat personage en de humor en de manier waarop Blaz Kutin, de scenarist, haar op papier had gezet. Daarnaast was er de inbreng van de hoofdactrice, Corinna Harfouch. Met al haar talent heeft ze Lara tot leven gewekt. En ik was zo’n beetje de link tussen de actrice en de scenarist. Ik voel me heel nauw met Lara verbonden, veel meer dan ik aanvankelijk had gedacht. Ik herken haar twijfels, haar faalangst, haar overtuiging dat ze nooit goed genoeg zal zijn.”
De grote tragedie van de film is dat Lara zo streng is geweest met haar zoon Viktor omdat ze hem graag ziet.
“Ik ben blij dat je dat zegt. Veel mensen vinden Lara een negatieve en gemene vrouw. Maar wat als dat haar vorm van moederinstinct is? Ze wil Viktor beschermen, maken dat hij geen teleurstellingen oploopt. Natuurlijk spelen er nog andere dingen die haar gedrag verklaren, maar moederliefde hoort daar zeker ook bij.”
Muziek speelt een grote rol in ‘Lara’. Zowel het hoofdpersonage als haar zoon spelen piano. Ben je als filmmaker jaloers op muzikanten?
“Absoluut. Ik denk dat veel regisseurs die jaloezie voelen. Muzikanten horen meteen de reactie van hun publiek, terwijl het werk van een filmmaker eerst een lang en uitputtend proces moet doormaken. Het moet zo heerlijk zijn om rechtstreeks met je instrument te kunnen communiceren met de toeschouwers. Daar kunnen wij enkel van dromen. Het is geen toeval dat zoveel regisseurs voor het plezier muziek spelen. Ik heb zelf net een mooie vintage gitaar gekocht met het geld dat mijn vrienden verzameld hadden voor mijn 40ste verjaardag. Nu zit ik thuis en doe alsof ik Neil Young ben.” (lacht)
Viktor is verlamd van angst als hij de muziek moet spelen die hij gecomponeerd heeft. Ken je die angst, of heeft een filmmaker daar geen last van omdat film per definitie een groepsactiviteit is?
“O, ik ken die angst wel degelijk. Het klopt dat er veel mensen meewerken aan een film, maar het is wel een soort democratische dictatuur. Ik sta open voor de creatieve input van iedereen, en ik luister geboeid naar elk idee. Maar ik ben de persoon die alle finale beslissingen neem. En als de film flopt, is het mijn flop. Daarom ben ik ook altijd bloednerveus als ik een film voorstel aan het publiek. Ik heb ook geen keuze. Als een componist of een schilder iets maakt waar hij niet tevreden mee is, kan hij het gewoon weggooien. Een film kost al snel een paar miljoen euro, en dus ben je verplicht om het resultaat te tonen.”
Ruben Nollet
Het bericht Regisseur over zijn ‘Lara’: “Ik was meteen verliefd op dit personage” verscheen eerst op Metro.
