Sommige acteurs worden als kind wereldberoemd, Olivia Colman kende haar grote doorbraak pas toen ze de 40 voorbij was. Eerst was er de politieserie ‘Broadchurch’, vervolgens ‘The Crown’, en sinds haar Oscar voor ‘The Favourite’ is de Britse actrice niet meer te stuiten. In Sam Mendes’ intieme ‘Empire of Light’ laat ze haar enorme talent nog maar eens bewonderen, als een eenzame vrouw die worstelt met bipolariteit.
Wat trok je precies aan in ‘Empire of Light’?
Olivia Colman (foto) : «Ik heb ja gezegd nog voor ik het script gelezen had. Als Sam Mendes je vraagt, weiger je niet. En toen ik het uiteindelijk las, was ik dolgelukkig. Hilary is totaal nieuw voor mij. Ik had wat schrik om haar te spelen, en dat vind ik altijd opwindend. Vooral het feit dat ze als vrouw van mijn leeftijd een affaire beleeft met een jongere man maakte me nerveus. Maar toen ik Micheal [Ward, haar tegenspeler, rn] ontmoette, was ik meteen gerustgesteld. Hij ging er veel volwassener mee om dan ik.» (lacht)
Het is een diep emotioneel verhaal. Welke levenslessen haal jij eruit?
«Dat de grenzen die andere mensen opwerpen niets uitmaken. Leeftijd, huidskleur, afkomst, het is allemaal niet relevant. De film wijst ons ook op de manier waarop we omspringen met mensen die aan een psychische aandoening lijden. Hoe we voor hen zorgen. Dit verhaal gaat over twee mensen die elkaar zien voor wie ze zijn en elkaar helpen met hun problemen.»
De collega’s in de film vormen een soort familie. Heb je dat ooit al meegemaakt in jouw werk?
«Eigenlijk gebeurt dat bij zowat elke film waarin ik meespeel. Je leert elkaar heel goed kennen en gedurende enkele weken of maanden word je een tijdelijke familie. Toen ik jonger was, had ik het daar moeilijk mee. Ik wou dat die groep samenbleef. Nu heb ik begrepen dat de mensen die je echt dierbaar zijn nooit weggaan. Misschien heb je enkele jaren geen contact, maar als je elkaar terugziet, klikt het meteen weer.»
De film is in wezen een ode aan de nostalgische kracht van de cinema. Weet je nog waar jij voor het eerst een film hebt gezien?
«Ik ben opgegroeid in Norfolk, en we gingen altijd in Norwich naar de film. Daar waren verschillende cinema’s: de Odeon, de Prince of Wales Cinema en de Arts Cinema. Die laatste heb ik vooral ontdekt toen ik een tiener was, en die plek heeft mijn leven veranderd. Ik voelde me heel cool omdat ik naar artistieke films ging kijken. Ik leerde er een vertelstijl kennen die totaal nieuw was voor mij.»
Welke films uit je kindertijd zijn jou het meest bijgebleven?
«Ik ging vaak overnachten bij vriendinnetjes, en dan deden we niks liever dan naar enge films kijken. Terwijl ik daar nog altijd niet tegen kan. (lacht) Toen het mijn beurt was om gastvrouw te spelen, vroeg ik aan mijn moeder of ze een echt angstaanjagende film wou gaan huren. Bij mijn vriendinnetjes had ik dingen zoals ‘A Nightmare on Elm Street’ gezien, en ik wou even cool zijn als zij. En met welke film kwam mijn moeder terug van de videotheek? ‘A Christmas Carol’! Haar uitleg was ‘Daar zitten toch spoken in?’ (lacht) Ik heb dan maar tegen iedereen gezegd dat de videotheek gesloten was. Ik had me nog nooit zo beschaamd gevoeld.»
Zijn er specifieke films die jou de drang hebben gegeven om actrice te worden?
«De film die me op dat vlak het meest getekend heeft, is ‘Breaking the Waves’ van Lars von Trier. Die heb ik gezien in Bristol toen ik aan de toneelschool zat. Ik wist niet wat ik zag. Ik wil die film nooit meer terugzien omdat hij zo intens is. En ik leefde zo diep mee met Emily Watson, die de hoofdrol speelt. Ik stond versteld. Op dat moment wist ik ‘Ik wil doen wat zij doet’.»
En naar welke film grijp je terug als je troost nodig hebt?
«Ik hou van kinderfilms. Als ik nood heb aan een beetje troost kan ik de hele dag naar ‘Paddington’ kijken. Ik kan niet zonder happy end. Kinderfilms breken altijd je hart op een bepaald moment. Neem nu ‘Toy Story 3’. Tranen in mijn ogen. (lacht) Het is trouwens erg om te zeggen, maar ik put het meest troost uit een film die ik bij me thuis bekijk. Dekentje, kopje thee, kinderfilm. Heerlijk.»
Empire of Light ****
Elke bioscoop is een magische plaats, en zeker oude stadsbioscopen met zicht op zee, zoals de Empire Cinema waar het romantische drama ‘Empire of Light’ zich afspeelt. Niet dat hoofdfiguur Hilary (Olivia Colman) daar iets van merkt. Zij sleept zich door de routine van elke eenzame dag. Contact met de collega’s heeft ze nauwelijks, of het zouden de ongepaste avances van haar baas (Colin Firth) moeten zijn. Tot de dag dat de jonge en opgewekte Stephen (Micheal Ward) arriveert. Tot Hilary’s verrassing vinden ze elkaar, elk met hun eigen problemen: Stephen als zwarte man in een racistisch Engeland, Hilary met een bipolaire stoornis. Hun prille geluk blijft dan ook niet duren. ‘Empire of Light’ is op zich misschien geen overweldigend spektakel, maar je moet al een hart van steen hebben om niet meegetrokken te worden door de twee hoofdpersonages. Colman is — hoe kan het anders — verbluffend in de hoofdrol, maar ook naast haar valt niemand uit de toon.
‘Empire of Light’ speelt vanaf vandaag in de zalen.
Dit artikel verscheen eerst op Metro: https://nl.metrotime.be/culture/olivia-colman-over-empire-light-leeftijd-huidskleur-afkomst-het-allemaal-niet-relevant
