‘Doureeeeeeuh!’: we hadden het ons nog zo voorgenomen om het aantal kreten te beperken, maar tevergeefs. Het is een mantra dat je wel moét blijven herhalen, als je de moed wil vinden om na een nachtje stampen op pakweg gabber of psytrance opnieuw uit je tent te strompelen vanop de mythische camping naar de weide. 223.000 festivalgangers trotseerden de hitte en het stof, en feestten er vijf dagen op los, op een dieet van boudins en hamburgers.
Préparty’s alom
Sommige mensen hielden het zelfs zeven dagen uit. Dit jaar kon je tenslotte op maandag en dinsdag al terecht op Dour CampFest voor een langgerekte préparty met volleybaltoernooien, fietstochtjes en collectieven zoals NoName en 54 sounds die voor de eerste legendarische boîtes zorgden.
Op woensdagavond kon Dour pas écht ingezet worden, op een eerste avond met meteen een eclectisch en spannend programma voor muzikale avonturiers, fijnproevers en uitzinnige feestvierders. Een voorproefje voor wat de komende dagen zou brengen, dus. Na de luchtige popbries van het Australische Parcels op de planken werd de elektronische hoogmis van het festival ingeluid in de Balzaal, met een high voltage performance van Monika Kruse gevolgd door de legendarische Carl Cox.
XXL-editie
Daarna restten ons nog vier onvergetelijke dagen onder de windmolens, waarbij alle acht (!) tenten van Dour geopend werden. Opvallend was hoe gigantisch het terrein van Dour geworden is, mede dankzij de komst van de experimentele ravetent ‘Chaufferie by Eristoff’. Goed nieuws voor de feestmogelijkheden, minder nieuws voor onze stappenteller die naar de vaantjes is. Zelfs de eerste inkleding dook op: middenin het terrein stond nu een houten kasteeltje, waar je kon uitkateren in een hangmat. Maar geen paniek: Dour is nog lang geen boetiekfestival. Het blijft trouw aan zijn ongedwongen sfeer met een ruw kantje. Er is dan ook geen ‘gemiddelde Dourganger’: hier hoort iederéén thuis, zowel de Gen Z’ers in complete Y2K-outfit en de stoner met dreadlocks als de zatte mannen in aardbeikostuum met kanariegele regenlaarzen eronder.
Roméo en Angèle
Op muzikaal vlak is er dan ook werkelijk voor ieder wat wils. Hiphopfans kwamen meer dan ooit aan hun trekken: de punk rap van Rico Nasty liet de grondvesten van ‘The Last Arena’ daveren op vrijdag, en op zondag braken Belgisch rapicoon Roméo Elvis, het Britse toptalent Loyle Carner en de energieke Brusselaars van Stikstof het kot af.
De Iraans-Nederlanse Sevdaliza en de Franse Poupie namen de onvergetelijke popshows voor hun rekening. Toch was hét popsummum van Dour weggelegd voor Angèle. Het Belgische icoon had Dour gekozen als enige Belgische zomerstop. De Brusselse is overduidelijk op leerschool geweest bij Dua Lipa en leverde een show af op wereldniveau. Waanzinnige voguedansers, twee outifts met fantastische leren knielaarzen en tranen tijdens ‘Ta Reine’: Angèle’s performance had werkelijk alles.
Meerwaardezoekers zagen dan weer een fantastische jazzshow van saxrevelatie Nubya Garcia, gingen op ruimtereis met de Franse godin Oklou, hoorden een hyperpop remix van ‘Summer Jam’ die niet zó goed had mogen werken bij PC Music label-embleem Danny L Harle, genoten van hemelse dwarsfluitsolo’s van Black Country, New Road en gaven Poetin de middelvinger tijdens de Russische goth pop emo rap van IC3PEAK.
Satan en ridders
Al is Dour ook een beetje zoals het gemiddelde bezoek aan de IKEA: je komt altijd met meer dan je van plan was naar huis. Je dagplanning gooi je meestal al na één concert overboord, omdat je voor de zoveelste keer per abuis laat verrassen door de meest doorgetripte line-up van het land. Zo ontdekten wij de satanistische priesters van Gargäntua die Franse chansons over de consumptiemaatschappij brengen op techno. Eveneens noemenswaardig: de gestoorde middeleeuwse trance van Roland Cristal en het Frans-Belgische Ascendant Vierge, het best te vergelijken met Kate Bush op gabbertunes.
De XXL-editie van Dour bracht ook XX-raves. Of je nu aan de Balzaal euforisch in de lucht stampte tijdens Sven Väth en Amelie Lens, aan ‘Le Rockamadour’ in de ontplofte zandbak je overgaf aan Crystallmess en BJEOR of in hogere sferen geraakte aan de Dub Corner: niemand verliet Dour zonder een extatische nacht je lichaam door de gehaktmolen te halen.
Dour 2022 was het recept voor een idyllisch postkaartje, met de voeten in het groen en het hoofd in de sterren. Dour, c’est vraiment l’amour.
Dit artikel verscheen eerst op Metro: https://nl.metrotime.be/cultuur/kate-bush-op-gabber-de-wereldklasse-van-angele-en-een-broeierige-raves-dit-was-dour-xxl
