Paradise City is geen festival als een ander. Tenzij je een onvervalste electropurist bent, ga je er vooral naartoe voor de ervaring en het zoete leven. Terwijl de rest van België in de ban van de Tour was, vierde een bende onverbeterlijke levensgenieters het hele weekend feest langs de grachten van het kasteel van Ribaucourt in Perk.
Het evenement in die Vlaams-Brabantse groene oase op een paar boogscheuten van Brussels Airport was bijna volledig uitverkocht. Na drie dagen feesten stond de teller op 21.500 bezoekers. De 8.500 tickets voor zaterdag waren allemaal aan de man (en vrouw) gebracht. Het festival bleef trouw aan zijn concept, met een mix van elektronische muziek en een minimale ecologische voetafdruk. De organisatoren hadden 147.000 herbruikbare drinkbekers voorzien, en de vier podia (eentje meer dan bij vorige edities) waren opgetrokken uit gerecycleerde materialen. De ambitie was ontegensprekelijk om een duurzaam en overzichtelijk alternatief te bieden voor de reus die Tomorrowland heet.
Disco-pop
Het verschil zit hem ook in de klank. Paradise City zet liever geen vette EDM of dreunende techno op de affiche. Eén blik op het programma maakt duidelijk dat dit festival de voorkeur geeft aan ronde geluiden, muziek die eerder neigt naar house, tech house, electro en zelfs funk en disco. Dat mochten we trouwens zaterdag vaststellen — weliswaar te midden van een schaars publiek — bij het concert van Leroy Burgess, een bekend figuur uit de New Yorkse r&b- en discoscene van de jaren 70. Voordat hij op het ‘Paradise City Live’-podium verscheen, hadden we al genoten van het Berlijns-Napolitaanse duo Nu Guinea, dat voor de gelegenheid een band had meegebracht. Hun zalige disco boogie, gekruid met jazz en afrobeat, toverde iedereen een glimlach op de lippen. Daarna was de ruimte veel te klein voor iedereen die L’Impératrice aan het werk wou zien. Zij sloegen de spijker op de kop met geconcentreerde disco-pop à la française.
Op hetzelfde moment bracht de house van Blond:ish iedereen op temperatuur om de avond goed in te zetten. Met zijn meer directe en indringende sound transformeerde Locked Groove de ‘Love’-scène vervolgens in een openluchtclub. Op het ‘Play Label Records’-podium was het intussen een ware fiësta onder de lampenslingers. We onthouden sterke draaitafelsessies van Carista, Lola Hora en Folamour, die het publiek aan het eind trakteerde op een hormonaal opgedreven interpretatie van ‘Ella, elle l’a’ van France Gall.
Het idee van de dag was echter zonder concurrentie het drijvende ‘Giegling’-podium, dat de organisatoren gecreëerd hadden op de grachten van het kasteel en voortdurend gehuld was in rook. Het leverde een tijdloze droomruimte op, perfect voor trance en psychedelische electro. Want dat is Paradise City, een soort 2.0-versie van de hippiegedachte.
Op zondag schoven bijna 7.500 festivalgangers aan voor de optredens van onder meer Beraadgeslagen, 2ManyDJs, Todd Terje, DJ Koze, Dixon en Stavroz. Onder een stralend zonnetje zorgden zij voor een gesmaakt slot.
Het bericht FESTIVALS. Een dag op Paradise City verscheen eerst op Metro.
