Elke doet haar verhaal op Facebook…
“De trein komt toe in Gent-Sint-Pieters, ik stap op, ga zitten. Een man neemt plaats schuin tegenover mij en begint naar mij te staren met een blik die ik heel goed ken. Die veel vrouwen goed kennen. Te langdurig, te nadrukkelijk, een venijnig randje. Ik doe wat ik lang geleden braaf heb geleerd: zijn blik vakkundig negeren.”
Zo begint Elke op Facebook haar verhaal. We vatten het nu even verder samen maar lees zeker haar volledige post.
“In mijn ooghoek zie ik beweging en plots dringt het tot mij door dat de viezeblikkenwerper vlijtig aan het masturberen is. Geloof het of niet, het filmpje capteert hem op een onkarakteristiek kalm moment.”
“Om te anticiperen op het onvermijdelijke in vraag stellen van wat ik gezien heb. (Als ik iets geleerd heb is het dit: luister naar vrouwen wanneer ze vertellen over de seksuele intimidatie die ze hebben meegemaakt. Ze hebben de gebeurtenissen al honderd keer geminimaliseerd nog voor ze ermee naar buiten treden.) Aangezien ik net nog op mijn gsm aan het tokkelen was, heb ik die op de goede hoogte om onopvallend te filmen. Ik overweeg nog even om de confrontatie aan te gaan – om recht voor hem te gaan staan en zijn gezicht mee te filmen, maar besluit om dat toch maar niet te doen uit angst voor een agressieve reactie.”
“Daarna sta ik recht en loop ik enkele wagons door op zoek naar de treinbegeleiders. Petje af voor die mensen hun reactietijd en inlevingsvermogen. Ze drukken me onmiddellijk op het hart dat ik niet overdrijf en hen al zeker niet stoor. Wanneer we terugkeren naar de bewuste plaats, is de man vertrokken. Ze vragen mij om een beschrijving, maar ik weet al niet meer zeker wat hij aanhad. Het is best moeilijk om iemand te beschrijven wanneer je heel hard je best hebt gedaan om níet naar hem te kijken. Het filmpje kwam dus meteen van pas om te zien naar wat voor kleren ze moesten zoeken. Nadien zoek ik toevlucht bij een kennis die ik onderweg passeerde. In Brussel Zuid biedt hij galant aan om me naar huis te brengen, maar ik denk: ‘Nee, zo erg was het niet’ en druk hem op het hart dat ik veilig thuis geraak. Wanneer hij afstapt, heb ik al een beetje spijt. Wat als de treinbegeleiders die mens niet gevonden hebben? Of erger, wat als ze hem wel gevonden hebben en hij nadien mij terug komt opzoeken? Waartoe is zo iemand nog in staat? Ik bel naar Noush om mijn zenuwen te sussen, en met de telefoon aan het oor en met een arendsblik op iedere man die een jeansbroek draagt haast ik mij Brussel Centraal uit. In de buitenlucht word ik hoe langer hoe bozer en ik loop trillend en wenend van woede naar huis. Onderweg deel ik het filmpje omdat ik te lang te veel gezwegen heb en daar geen zin meer in heb. Niet om te disciplineren of iemand aan de schandpaal te nagelen. Omdat ik mij wil afreageren. Omdat ik iets heb meegemaakt dat mij geraakt heeft en het delen dat minder erg maakt. Omdat ik sympathie wil zonder honderd keer mijn verhaal te moeten doen – de beelden spreken voor zich. Omdat ik erkenning wil voor dit soort shit, dat voor sommigen misschien zeldzaam en exotisch is maar voor mij en vele anderen een veel te dagelijkse realiteit. Omdat sommige mannen nog altijd denken dat #metoo een hoop aanstellerij is. En misschien omdat ik jullie allemaal ook oncomfortabel wil maken want gedeelde smart is halve smart (sorry allemaal).”
Ze sluit haar getuigenis met de volgende woorden: “De vraag voor mij is niet zozeer waarom ik dit nu gefilmd en gedeeld heb, maar eerder: waarom heb ik dat eigenlijk nooit eerder gedaan? Waarom heb ik toen ik jong was nooit gepraat over de mannen die me hardnekkig achtervolgden? Nooit iets gezegd over de mannen die me ongewild aanraakten? Waarom duurde het tot ik ruim in de twintig was vooraleer ik begon te beseffen dat het niet normaal is dat ik strategieën uitwerk om mij te verweren tegen ongewenste aandacht? Waarom ben ik een half jaar geleden niet naar de politie gestapt toen een wildvreemde me minutenlang betastte op de bus en ik zo aangeslagen was dat ik de dagen nadien amper aanrakingen verdroeg?”
Haar volledige post sluit ze af met “Bedankt voor jullie lieve en bezorgde reacties, de verontwaardiging, de troostkoffie, de verhalen, de harten onder de riem.”
Onderstaande beelden zijn NOT SAFE FOR WORK, maar daarom niet minder erg!
