De aanhouder wint, en zeker als je naam Dirk Heylen is. Met Todi heeft hij, samen met Wouter Schoovaerts, de eerste Belgische indoor duikclub met vissen opgericht, al scheelde het niet veel of de club was er nooit gekomen.
Hoe ben je op het idee gekomen voor Todi?
“Het verhaal van Todi begon 12 jaar geleden. Mijn vrouw zat in een loopclubje met vriendinnen en samen met de andere mannen zocht ik ook een hobby. Toevallig kwamen we bij een duikclub terecht. Dat beviel ons zo, dat we ook in het buitenland gingen duiken. Een heel nieuwe wereld ging toen voor ons open. Al die kleurrijke vissen, terwijl je in België enkel een snoek, baars of karper spot. Zo kwamen we op het idee om in België een indoor duikbassin op te richten met tropische vissen.”
“Het duurde uiteindelijk meer dan tien jaar om onze financiering rond te krijgen”
Welke obstakels moest je overwinnen?
“Toen we begonnen aan ons plan, stonden we voor een berg uitdagingen, en die motiveerden ons nog meer. Eerst en vooral moesten we toestemming krijgen van Volksgezondheid. Vissen en mensen waren in België immers nog nooit samengebracht in een bassin. Ten tweede was het een grote klus om het water op een biologische manier schoon te houden. De derde opdracht was de moeilijkste: de financiering rondkrijgen. Van mijn vrouw had ik veel vrijheid gekregen om te experimenteren, maar een hypotheek op ons huis was uitgesloten. Ook de banken stonden weigerachtig tegenover zo’n gloednieuw project. Het duurde uiteindelijk meer dan 10 jaar om het nodige geld te verzamelen. In die tijd hebben we serieuze tegenslagen moeten verwerken. Eerst wilden we in zee gaan met een projectontwikkelaar uit Antwerpen. Na twee jaar hard werken en geld investeren, ontdekten we dat hij ons aan het lijntje hield. Later liepen we een samenwerking met Bloso mis door de bankencrisis. Dankzij subsidies en de steun van LRM, zijn we uiteindelijk op de be-MINE site van Beringen beland. Daar zocht men een nieuwe bestemming voor de bassins die het water van de oude steenkoolmijnen zuiverden. Twee jaar geleden zijn we eindelijk geopend.”
Hoe ben je die tegenslagen te boven gekomen?
“Ik voelde me erg verraden door die projectontwikkelaar, maar na een paar maanden begon het weer te kriebelen en wilde ik onze plannen toch uitwerken. Mensen hebben op hun sterfbed immers vaker spijt van iets dat ze niet gedaan hebben. Ik wou écht alles geprobeerd hebben vooraleer op te geven.”
Wat waren de reacties uit je omgeving op je ondernemersplannen?
“Na zes jaar bloed, zweet en tranen verklaarden mijn vrienden mij zot. Ik had immers een leuke job en had net een promotie misgelopen omdat ik veel energie stak in ons project. Ook mijn gezinsleven leed eronder. Nu snappen mensen wel waarom ik wou doorzetten. Met onze 4.500 tropische vissen en koraalriffen waan je je in de Middellandse Zee. Onlangs organiseerden we zelfs de eerste Europese zeemeerminnenconventie.”
Lees meer verhalen van ondernemers op www.metfalenenopstaan.be
