Werkgevers bij de vleet, de hoogste lonen van België en eet- en drinkgelegenheden à volonté. Brussel heeft alles wat een werkzoekende zich wensen kan. Voor wie zelf in de hoofdstad werkt, is het dan ook moeilijk om te begrijpen waar het imagoprobleem precies vandaan komt.
“Brussel is een bruisende stad, het is zonde om ze niet te leren kennen”, klinkt het bij Simon Adu-Poku, een 26- jarige Antwerpenaar. Enkele maanden geleden zag hij zich genoodzaakt om voor zijn job naar Brussel te verhuizen, maar hij verloor er al snel zijn hart.
Internationaal netwerk
“Ik werk als risico-analist bij Credendo, een kredietverzekeraar. Ons kantoor ligt pal in de Europese wijk, waar ook heel wat ambassades gevestigd zijn. Dat merk je vooral op donderdag tijdens de after work drinks: wie daar cocktails gaat drinken, bouwt met gemak een internationaal netwerk uit”, klinkt het.
Met alle Europese instellingen is het inderdaad een fluitje van een cent om contacten te leggen met internationale bedrijven. De enige voorwaarde? Je moet wel een mondje Frans of Engels spreken. Het voordeel? Je bent gedwongen om andere talen te leren. En dat is dan weer handig voor op je cv.
Taalbad
“Ik schat dat zo’n 80 procent van de Brusselaars die ik op straat tegenkom Frans spreekt”, erkent Simon. “Hoewel mijn Frans in het begin niet schitterend was, slaag ik er nu in om moeiteloos te communiceren met de meeste mensen die ik tegenkom. Om die ‘handicap’ weg te werken, heb ik wel extra taallessen gevolgd”, klinkt het. Voor Simon houdt het trouwens niet op bij Frans alleen. Op de werkvloer spreekt hij zowel Engels als Frans en Nederlands. “Ik werk in een internationaal bedrijf, dus heb collega’s vanuit alle hoeken van de wereld.” Wie in onze hoofdstad komt werken, kan zich dus verwachten aan een heus taalbad.
Gezelligheid troef
Wie in Brussel werkt, heeft niet alleen een job in een internationale omgeving, maar ook duizenden plekken om na de uren te ontdekken. “Voor mij was Brussel al snel veel meer dan de plaats waar mijn kantoor gevestigd is”, legt Simon uit. “Ik wilde ook koste wat het kost vermijden dat ik enkel de buurt van mijn eigen bureau zou leren kennen. Brussel heeft zoveel te bieden op het vlak van horeca en cultuur, dat ik me niet wilde beperken tot de broodjeszaak om de hoek”, besluit hij.
